De toekomst zoals wij die vroeger zagen is geen toekomst meer: de toekomst is hier. In onder andere StarTrek zag ik de eerste cyborgs voorbij komen, de versmelting van mens en machine. Een andere benaming hiervoor is de bionische mens. Tijdens mijn trip naar de IFA ontmoette ik een aantal cyborgs tijdens de paneldiscussie; ‘Het chippen van de mens’ van Kaspersky Lab.
Een chip in je lijf klinkt erg science fiction-achtig en klinkt als het creëren van een cyborg. Toch lopen er al een tijdje meer cyborgs rond dan je denkt… ik heb er zelfs één in de familie! Mensen die bijvoorbeeld een pacemaker als hulpmiddel hebben kunnen zich al cyborg noemen. Toch staan we hier niet zo erg bij stil als bij het plaatsen van een chip. Wat maakt het plaatsen van een chip in ons lichaam zo eng? Wat levert het ons op? Zou ik de stap durven te nemen?
Tijdens de panel-discussie van Kaspersky Lab was er een panel van vier experts met betrekking tot het chippen van de mens. Hannes Sjoblad van bio-hacking community BioNyfiken, Marco Preuss hoofd Kaspersky Lab’s research team, Astrid Carolus Psycholoog aan de Universiteit van Würzburg en Evgeny Chereshnev hoofd mobiele business Kaspersky Lab. Laatstgenoemde besloot om aan het einde van de paneldiscussie een chip te laten implanteren.
Hannes Sjoblad is al jaren enthousiast over het chippen van de mens. Hij ziet het als een extra hulpmiddel in ons dagelijks leven. Nu zijn er nog niet zo veel mogelijkheden met een chip. Je kan een chip als betaalmiddel gebruiken, deuren openen of gewoon je persoonlijke gegevens erin zetten.
Toch is niet iedereen even enthousiast over het chippen van de mens. Marco Preuss maakt zich vooral druk om de veiligheid van de chip. De beveiliging van onze software beperken we vaak tot enkel de software van onze PC. Echter bestaat er veel meer apparatuur die gehackt kan worden. Zo zou ook de chip gehackt kunnen worden met alle gevolgen van dien. Tijdens de discussie wordt dit gevaar ook snel weerlegd door o.a. Evgeny Chereshnev, aangezien men precies moet weten waar de chip zit en erg dichtbij zou moeten komen om deze te kunnen hacken.
Zelf vind ik het ook maar een eng idee om een chip met daarop mijn gegevens te implanteren. Wellicht ben ik dan een beetje paranoïde of heb ik teveel Science Fiction films gezien, maar wat als die chip meer kan? De chip zou sowieso opgespoord kunnen worden. Wil ik wel dat iedereen weet waar ik ben? Toch ben ik ergens ook wel heel erg nieuwsgierig naar een chip in mijn lichaam. Psycholoog Astrid Carolus weet dit makkelijk te verklaren; “Het idee om iets onnatuurlijks in ons lichaam te stoppen maakt ons bang. Echter zijn wij ook van nature nieuwsgierig en willen we graag onszelf ontwikkelen.”
Toegegeven, zonder mijn handen deuren kunnen openen klinkt leuk. Maar eigenlijk vind ik het veel leuker dat ik iets unieks in mijn lichaam kan hebben, iets dat niemand anders heeft. Toch ben ik ergens ook bang dat er misbruik gemaakt kan worden van een chip. Zo zijn er discussies gaande of ouderen in bejaardentehuizen een chip moeten krijgen zodat ze niet buiten het gebouw kunnen voor hun eigen veiligheid. Dit zijn lastige vraagstukken, want wat zijn de risico’s en waar blijft onze eigen wil dan nog? Ik ben er voorlopig nog niet over uit of ik wel of geen chip wil. Eerst nog maar meer inlezen en dan is het een kwestie van €90,- neerleggen en een onderhuidse “piercing” plaatsen. Zou jij het durven/doen?
