Wanneer ik kijk naar het speelgoed van mijn dochter, zie ik heel wat technische speeltjes. Ik hoor mezelf in mijn achterhoofd zeggen: ‘We waren vroeger al blij met een springtouw!’. Maar als ik heel eerlijk ben, had ik als jaren 80 kind ook al heel wat technisch speelgoed tot mijn beschikking. Ik neem je even mee terug in de tijd voor wat lekker digitaal jeugdsentiment!
Het was het jaar 1983 – twee maanden eerder dan de bedoeling werd ik in augustus geboren. Berdien Stenberg had op dat moment haar nummer 1 hit Rondo Russo. Gelukkig hadden mijn ouders ook nog een andere smaak en vond ik op het cassettebandje dat mijn vader voor me had gemaakt ook nog andere coole nummers uit mijn geboortejaar. Precies, zo’n cassettebandje dat je met een potloodje terug kon draaien met daarop de muziek van The Police, Michael Jackson, Kajagoogoo, David Bowie en Peter Schilling. De eerste digitale gadget die ik me dan ook echt kan herinneren, kreeg ik van mijn vader: een cassetterecorder met een cassettebandje van Michael Jackson’s Bad album.
Toch waren er in het jaar 1983 al heel wat andere gadgets te verkrijgen en bijna ieder huis had toch wel een tv staan. Deze loeizware kasten hadden enorm veel ruimte nodig. We hadden een flinke kleurentelevisie in huis staan en een VHS-recorder. Dit waren eigenlijk grote cassettebandjes waar dan een film op stond. Er was een concurrent op de VHS: Betamax van Sony. Helaas kon de laatste niet op tegen het succes van de goedkopere VHS. Het concept van cassetterecorders heft nog best een lang leven gehad. Zelfs tijdens mijn studie Audiovisueel en Interactief Vormgeving werkte ik met camera’s die niet een cd of geheugen nodig hadden, maar gewoon een ouderwets cassettebandje.
Een gadget waar ik veel plezier mee kreeg, ontstond in het jaar 1983 in Japan. Ik heb het hier over het Nintendo Entertainment System, beter bekend als de NES. In Europa hebben we 3 jaar langer moeten wachten. Ik was dan ook heel blij toen er een bij ons in huis kwam te staan. Uiteraard met ook het pistooltje de Zapper erbij, om de game met het bekende hondje en eenden te spelen. Toch werd vooral Super Mario Bros en Paperboy het meest gespeeld door mij. Begin jaren 90 werd de NES bij ons thuis vervangen door de SEGA Mega Drive 16-BIT. Hierdoor moest Mario plaatsmaken voor Sonic the Hedgehog.
Het was dus al in de jaren 80 dat ik als kind het liefst de zondagochtend doorbracht met gamen of tekenfilms kijken. Dit is tegenwoordig bij veel jeugdigen niet anders. De kinderen van tegenwoordig kunnen echter genieten van betere graphics dan die wij hadden! Ook de mogelijkheden die de kinderen tegenwoordig hebben zijn groter geworden. Muziek kunnen ze makkelijk luisteren via Spotify, in plaats van dat zij met een leeg cassettebandje klaar moeten zitten bij de top 40 om hun favoriete nummers op te nemen van de radio. Dan ook maar hopen dat de radio dj niet door je favoriete nummer gaat kletsen…
Naast deze technische gadgets kan ik me herinneren dat we radiobestuurbare auto’s hadden. Een walkie talkie kon ook niet ontbreken en één van mijn Barbies kon als een ballerina draaien op een elektrische draaischijf. Het digitale tijdperk is dus eigenlijk veel eerder begonnen dan we soms willen toegeven. Oké, ik liep niet rond met een mobieltje op 8-jarige leeftijd, maar mijn cassettebandjes waren heilig. Zeker toen ik ook nog een walkman kreeg, liep ik regelmatig rond met een koptelefoon.
Ik kan dan ook eerlijk zeggen dat ik best blij ben voor mijn dochter. Ze groeit op in een tijdperk waar op technologisch gebied al heel veel mogelijk is. Daarnaast heeft ze nog steeds de vrijheid om ook met niet-digitaal speelgoed te spelen. Inmiddels ben ik druk bezig om mijn oude ZEN mp3 speler vol te gooien met de favoriete muziek van mijn dochter. Afgelopen weekeinde heeft ze vol bewondering de game Journey gespeeld en dat maakt me dan enorm trots. Wat is jouw favoriete digitale gadget uit je jeugd?
