Een jaar of 15 was ik toen ik mezelf een doel stelde: voor mijn dertigste op vakantie naar Japan. Mijn ouders hielpen me op mijn 29ste verjaardag in oktober herinneren aan dat doel, en met veel blijdschap kan ik melden dat het me is gelukt. Fris terug uit Tokio kan ik melden dat ik Japan net zo fantastisch vind als ik al hoopte. Het heeft alles om verliefd op te worden: robots bijvoorbeeld.
Eigenlijk moeten we spreken over een robot in het specifiek, namelijk Pepper. Het bedrijf Aldebaran heeft Pepper ontwikkeld en hoewel het klinkt als een persoontje, zijn er inmiddels al honderden Peppers van de lopende band afgerold. Je vindt ze in Tokyo in veel winkels, waar ze klanten gedag zeggen, ze naar de juiste etage wijzen en vooral een goed doelwit zijn voor Instagramverslaafden. Pepper heeft een heel aandoenlijk gezicht, waardoor je er eigenlijk niet zonder te glimlachen langs kunt lopen. Hij kijkt zo lief!
Verder was het redelijk rustig qua robots en dat is jammer. Tegenwoordig mogen dan andere landen de scepter zwaaien als het gaat om tv’s en smartphones, maar Japan was vooral vroeger toch het land van de tech-voorlopers en ik hoopte dat ik overal robots tegen het mechanische lijf zou lopen. Helaas, ik moest het met Pepper doen. Er schijnt in de technologiehoofdstad van de wereld, Akihabara, wel een robotwinkel hier en daar te zijn, maar die ben ik helaas niet tegengekomen. Robots zoals we die kennen, de bewegende mens-achtige figuren, die zijn er dus nog niet heel veel. Maar, er is alsnog behulpzame tech te vinden in alle hoeken en gaten.
Het begint al bij de verwarmde wc-bril die ook nog watergeluiden kan maken als je je schaamt voor mensen in je buurt, en het gaat van elektronische alwetende orakels in tempels tot taxideuren die automatisch open en dicht kunnen zwaaien. Ik heb bovendien een van mijn favoriete speelgoedvoorwerpen uit de jaren ’90 gekocht: de nieuwe, verkleinde versie van de Tamagotchi! Nu maar hopen dat we geen problemen krijgen met een taalbarrière.
Als gamer heb ik in de arcadehallen heerlijk spellen gespeeld, zoals een game waarin je zo snel mogelijk moet tikken zoals op een toetsenbord. Daarna ben ik doorgegaan naar een Guitar Hero-achtig spel waarbij je speciale gamecontroller in de vorm van een levensechte gitaar om je nek hangt voordat je lekker op het ritme begint mee te spelen. Verdiepingen vol van dit soort plezier, fantastisch: dit zie je in Nederland niet. Je komt in Tokio de gekste dingen tegen, maar misschien niet in de vorm die je verwacht. Veel robots zijn er niet, maar er is wel een café waarin er een robot naast je zit terwijl jij geniet van een drankje. Gezellig!
