Engineers, het lijken mensen die heel senior en slim zijn, maar volgens proces engineer en potentiële TechGirl van de Maand Maisha Verhoek weten ze echt niet alles. Ze weet zich ondanks dat ze zichzelf Google-engineer noemt prima staande te houden in een wereld vol fabrieken, ruwe materialen en ja, mannen. “Ze nemen je niet altijd serieus, maar ik heb het niet eens meer door wanneer er grapjes worden gemaakt. Je valt nou eenmaal op als vrouw in dit werkveld.”
Maisha werkt als process engineer bij ingenieursbureau Iv-Industrie in Haarlem. Daar zit ze vaak met klanten om tafel om te horen wat zij precies in hun fabriek willen veranderen of zelfs nieuw willen aanleggen. “Ik zeg vaak dat wat ik doe gewoon knippen, plakken en kleuren is. We werken veel met chemische fabrieken, levensmiddelenmakers en farmaceutische bedrijven. De ene keer is het melk, de andere keer is het verf, maar er wordt iets mee gedaan. Het wordt gemaakt of gemengd en moet reizen van het ene naar het andere vat. Wij leggen zulke processen vast in een soort overzichtstekening. Een schema. En vervolgens maken we samen met een tekenaar hier een gedetailleerd plaatje van voor de klant.”
Knippen, plakken en kleuren
“Knippen, plakken en kleuren dus, want uiteindelijk kopieer je veel dingen. De ene verffabriek lijkt redelijk op de andere, dus ik neem daar wat van over en voeg daar iets aan toe zodat het maatwerk wordt. Het is natuurlijk niet alleen dat: je moet berekeningen maken en dingen nauwkeurig vastleggen. We werken met allerlei disciplines, zoals mensen die vooral over electra en instrumentatie gaan, het pijpennetwerk en bijvoorbeeld werktuigbouwkunde. Alles komt in een project samen.”
De grootste uitdaging in projecten is volgens Maisha om iets binnen de planning af te krijgen. “Iets moet in x maanden af zijn, maar dan heeft de klant toch weer iets dat anders moet. Dat is wel een uitdaging: om steeds de planning bij te stellen en vooral duidelijk te maken aan de klant hoe dat komt. Het belangrijkste is dan ook het managen van de verwachtingen. Mensen hebben vaak het beeld dat het heel senior mensen zijn, engineers, die het allemaal weten. We zijn echter ook allemaal maar mensen. Ik ben een Google-engineer: ik zoek formules en informatie op op Google en weet wanneer iets plausibel is en wanneer niet.”
Voor ze bij dit ingenieursbureau terechtkwam, was Maisha werkzaam in de gas- en olie-industrie. “Net als in die bedrijfstak gaat het vaak om bestaande fabrieken die bijvoorbeeld een nieuwe productielijn willen neerzetten of een bestaande uitbreiden.” Een heel andere wereld dan we meestal tegenkomen in onze TechGirl van de Maand-gesprekken: grote machines dus. Iets waarvan Maisha al als klein meisje dacht: Ja? “Nee, ik heb nooit een bewuste keuze gemaakt. Ik heb op het VWO Natuur en Gezondheid gedaan. Ik wilde eigenlijk Economie en Maatschappij doen met meer talen, maar mijn ouders zeiden dat ik die talen later altijd nog erbij kon doen.”
Maisha Verhoek
Maisha’s probleem is naar eigen zeggen dat ze heel veel dingen leuk vindt. “Er is ook niet echt een ding waar ik heel slecht in ben, ik heb bijvoorbeeld een heel artistieke kant, wat je bij echte techneuten vaak niet tegenkomt. Voor mij was het lastig om een geschikte opleiding te vinden: het hele land ging ik door, van dierkunde in Wageningen tot Economie in Nijmegen. Mijn moeder gaf les aan buitenlandse studenten op de Universiteit Twente en nodigde me een keer uit om mee te gaan. Eenmaal daar zag ik een gebouw ‘Chemische Technologie’. Ik ben binnengestapt en heb gewoon gevraagd om een rondleiding.”
Die kreeg Maisha ook. “Ik vond de campus zo mooi en de mensen zo aardig, dat ik me in die kleine maand die over was om nog in te schrijven heb aangemeld voor de opleiding daar. Je kunt kiezen tussen procestechnologie als master, of materiaalkunde wat meer gericht is op research en development. Ik koos het laatste, mede omdat ik destijds helemaal gek was van NCIS. Daarin heb je Abby en net als zij was ik supergothic en ging ik er helemaal voor: ik werd de nieuwe Abby. TIjdens het afstuderen zat ik daar Abby te zijn achter die apparaatjes en besefte ik dat dit het ook niet voor me was. Ik had meer mensen om me heen nodig. Toen begon ik bij Tebodin in Hengelo als junior proces engineer.”
Een vreemde ommezwaai, zo op het eerste gezicht. “Ze zeiden tegen me: je hebt een basisniveau en de rest leer je wel tijdens het werk zelf. Superspannend natuurlijk, maar het viel gelukkig allemaal erg mee. Daarna verhuisde ik naar Leiden om bij het internationale Jacobs Engineering aan de slag te gaan. Ik heb een internationale achtergrond (ze groeide op in Afrika en Ecuador, red.) en bij Jacobs voornamelijk projecten voor de Shell raffinaderij in Pernis gedaan. Maar ondanks de internationale instelling van Jacobs zag ik weinig van het buitenland. Ik kwam ook bijna nooit bij de klant over de vloer. Dat is raar, want je ontwerpt iets maar hebt geen flauw benul waar het komt te staan.”
Ingenieurswereld
Het eerste dat Maisha nu doet, dat is kijken bij de klant. Ze miste bij Jacobs de connectie zo erg dat ze naar een kleiner bedrijf is overgestapt. Ook in de ingenieurswereld kun je als een Abby achter een computertje gaan zitten en verdwijnen, dus daar moet je voor waken. Mijn zus was altijd heel extravert en ik vond het heel relaxed om in haar schaduw te hangen, maar nu vind ik het heerlijk om elke keer weer een nieuwe klant te ontmoeten en te denken: wat gaan we nu weer aantreffen? Nu is mijn huidige baan ook niet heel internationaal, maar ik heb veel meer contact met klanten en dat is erg fijn. En ik kan in deze baan mensen aansturen. Ik wil echter blijven groeien en na 8 jaar bij ingenieursbureaus te hebben gewerkt overweeg ik om het eens van de andere kant te bekijken: bij een klant in dienst. Dan wil ik kijken hoe we de productie kunnen verhogen of optimaliseren en welke nieuwe producten we kunnen maken: er is altijd wel wat te doen.”
Maar Maisha beweegt zich wel in een echte mannenwereld: “Ik ben wel jong (34 jaar) en vrouw en ze nemen je dan niet altijd even serieus. Zeker als ik met senior collega’s ben dan komt het weleens voor dat zij meer worden aangesproken dan ik. De mannen maken ook wel opmerkingen naar me. Ik heb het niet eens meer door: het zijn vaak grapjes en je weet dat je als vrouw nou eenmaal aandacht trekt in deze wereld. Je went eraan. Mannen willen graag interactie met je, dus er staan vaak mensen aan je tafel. Deuren worden kilometers verder nog voor je opengehouden. Ik moet nog een sprintje trekken uit beleefdheid. Sommige dagen heb ik het daar helemaal mee gehad, maar ik maak er ook wel eens gebruik van. Als ik een lekke band heb hoef ik maar zielig te kijken en 10 man repareert het. Ik ben techneut, maar banden plakken…”
Plan B
Toch heeft Maisha niet helemaal toevallig gekozen voor haar loopbaan als engineer. “Techniek heb ik altijd mooi gevonden. Als kind was ik echt groot fan van MacGyver. Als het op tv was, dan moest iedereen zijn mond houden. Ik heb schijnbaar zelfs een fanbrief geschreven, maar die kwam terug. Ik ben tol op techniek, maar ik mis soms het creatieve. Ik houd van tekenen, koken en fotograferen en ik denk weleens: ik kan zoveel meer dan ik nu doe. Soms vragen mensen of ik niet een andere baan had moeten hebben, maar ook binnen een technisch bedrijf zijn meerdere functies mogelijk. Ik doe nu ook vaak interviews en help mee met artikels schrijven voor de internetsite van Iv-Industrie.”
“Mijn moeder zegt al jaren dat ik iets meer moet doen met koken, mijn uit de hand gelopen hobby. Daar denk ik soms serieus over na. Ik grap altijd dat engineering mijn plan B is. Plan A weet ik nog niet, dat komt vanzelf. Er komt een moment dat ik overstap op plan A en als dat dan mislukt en ik compleet door de mand val, dan kan ik altijd weer terug naar engineering. Ik heb mijn hele leven nog voor me. Mijn moeder is op haar vijftigste nog aan een master begonnen en werkt op haar zeventigste nog steeds: ik heb nog tijd zat.”
Maisha Verhoek is in de running om TechGirl van de Maand te worden. Inspirerend? Stem dan op haar als de stemronde binnenkort live gaat hier op TechGirl.nl!
