Jaren geleden kwam mijn stiefvader in mijn leven. Hiermee ook zijn prachtige familie, waaronder in het bijzonder oma. Oma was bijzonder, want zonder twijfel waren wij direct familie.
Dit artikel is een gastblog.
Op haar oude dag ging ze met de trein langs alle kinderen en kleinkinderen. Kon ze alle verjaardagen, hobby’s en opleidingen uit elkaar houden. Ook had ze Facebook en die werd scherp in de gaten gehouden. Een nieuwe foto of post op Facebook? Dan kreeg je een telefoontje of was dat een gespreksonderwerp op een verjaardag.
Het zijn dankbare herinneringen. Door de jaren heen sloeg de alzheimer toe en werd het langzaam niet meer de oma die ik heb gekend. Vorige week kwam het nieuws in de WhatsApp-groep dat het niet goed ging met oma en de volgende dag het nieuws dat oma was overleden. Gelukkig niet aan corona, maar gewoon een lijf die op was.
Op dinsdag was de begrafenis, maar ik was niet bij oma. Het was bijna 11 uur, en ik zat met mijn mooiste kleren achter mijn computer. Via het internet kon ik meekijken hoe mijn oma werd begraven. Iets wat ik nooit had verwacht mee te maken.
Geen knuffels en geen troost. Het is de eenzaamheid in mijn studeerkamer en de camera die rust op de kaarsen om duidelijk te maken dat de dienst voorbij is.
Het voelt vreemd, voor de meest geliefde oma zo afscheid te nemen. Wel ben ik dankbaar voor de middelen die wij tot onze beschikking hebben. Dat wij, toch nog op een manier kunnen afscheid kunnen nemen.
Het zijn vreemde tijden, met bijzondere oplossingen.
Het is de teller die op 58 personen stond die mij rust geeft.
Het is weten dat mijn oma trots zal zijn.
