Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb inmiddels Love is Blind, Dating Around, Too Hot to Handle en Back with the Ex gekeken. Stuk voor stuk Netflix-series over de liefde. En met liefde bedoel ik natuurlijk vooral seks. Hoe komt het toch dat we zo graag van die guilty pleasure datingprogramma’s kijken op Netflix?
Wat mij het meest fascineert is dat het concept van de datingprogramma’s vaak heel ouderwets is. Er wordt gedate, dan wordt er na een tijd misschien een zoen uitgewisseld en eigenlijk is het liefdesverhaal incompleet zonder huwelijk. Oké, Too Hot to Handle was wel heel anders wat dat betreft, al had ook uiteindelijk daar menig persoon een soort koppel gevormd met alle regels van dien. Als je op dit moment helemaal geen behoefte hebt aan een relatie, waarom zou je dan toch programma’s kijken die gemaakt zijn om de relatie te eren?
Slechte datingshows
Het internet staat vol met uitlegblogs over wat ons toch blijft aantrekken: sommigen zeggen dat mensen al dat swipen en teleurgesteld worden op Tinder zat zijn, en dan maar gaan kijken naar mensen die het wel succesvoller afgaat. Of juist minder succesvol, waardoor je denkt: “Nou, zo slecht heb ik het dus niet voor elkaar”. Datingprogramma’s spreken vaak heel erg dat oergevoel aan dat we allemaal in ons dragen: die constante drang om jezelf met anderen te vergelijken. Maar tegelijkertijd is het ook een manier om zelf nog even wat liefdespijn te voelen: dat kan verlichtend zijn. Kijk maar naar All You Need is Love, bijvoorbeeld.
Het is ook heerlijk om lekker een kant te kiezen. Temptation Island is een programma dat simpelweg is gemaakt om dat te faciliteren. Er zijn letterlijk twee kampen. Gaat Piet vreemd, dan vinden we allemaal dat Ans gewoon lekker met drie verleiders moet gaan. Als het even kan, diezelfde avond, zodat Piet het in het volgende kampvuur ziet. Heel chique is het niet, maar net als in sport is het heerlijk om je te verliezen in het toejuichen van een bepaald team. Het kan zelfs zo ver gaan dat je ervan moet huilen als het verliest. Die passie is prachtig.
Het bijzondere is dat datingseries zowel kunnen zorgen dat we denken: ‘jeetje, die mensen doen het allemaal zo slecht, ik doe het beter’ als ‘hey, zie je wel, echte liefde bestaat’. Waarschijnlijk heeft het ook veel te maken met hoe je op dat moment zelf in het leven staat. Als je zoals ik heel erg veel behoefte hebt aan vrijheid, dan kun je denken: goh, ik ben blij dat ik niet ten huwelijk wordt gevraagd. Terwijl, als je 37 jaar bent met een kinderwens, misschien na veel teleurstellende dates echt weer even een boost zelfvertrouwen kunt krijgen van een datingshow.
Ook hersenloze datingshows zetten je aan het denken
En ja, dat is voor mij de grootste reden om van dit soort programma’s te houden. Juist omdat je je even kunt spiegelen met anderen, en weer weet waar je zelf staat. En ja, eerlijk is eerlijk, het is simpelweg heel vermakelijk welke domme keuzes mensen maken. Of hoe je van tevoren al ziet welke personen perfect voor elkaar zijn. Best tof dat aantrekkingskracht zo groot kan zijn, dat je het zelfs op camera goed kunt vastleggen. En dat iedereen het vaak al lang heeft gezien, voordat de kandidaat er ook maar enigszins erg in heeft.
Tot slot is er nog iets dat datingseries zo heerlijk maakt om naar te kijken, en dat geldt ook voor romcoms: je kunt lekker meeliften op de verliefde vleugels van iemand anders, zonder dat je daarbij per se ook hetzelfde gevoel ervaart bij een gebroken hart. Ten eerste omdat die films en series altijd wel een goed einde hebben, ook als dat betekent dat een relatie uitgaat: vaak zijn beide partijen er dan toch snel achter dat het beter is zo. En dat is weer geruststellend voor ons als kijker. Ja, datingshows mogen dan domme televisie lijken, stiekem doen ze vaak heel wat met ons.
