Social media is volgens sommige mensen de duivel, terwijl wij beter weten: het is gezellig, het is tof om contact te houden met mensen die je vrienden zijn (of misschien juist net niet) en je blijft er ook door op de hoogte van dingen. Echter zijn er natuurlijk ook veel problemen met social media, zoals voor het zelfbeeld van mensen. Jonge meiden zouden er vooral onder leiden, altijd maar die perfecte levens die ze online zien (en willen hebben). Zo zouden we meer botox dan ooit gebruiken en dat komt door social media. We snappen dat wel.
Er zijn veel redenen waardoor social media die extra lichamelijke aanpassingen in de hand werken. We kijken daarbij niet alleen naar botox, maar ook naar plastische chirurgie bijvoorbeeld. Social media zijn een soort ultra-verkoopkanalen voor dat soort dingen. Ten eerste zie je iemand die je geweldig vindt en die er goed uitziet: je vraagt je af: hoe? Je ziet dus de hele tijd een ‘perfect’ gezicht en wil dat ook.
Filtertje erover?
Vervolgens wil je zelf een selfie plaatsen en schuif je er toch even een filter overheen. Ik doe dat zelf zelden, maar ook ik zie het echt wel: als mijn huid een beetje vervaagd is, ziet ze er een stuk gezonder uit. Geen vlekjes, geen roodheid, geen pukkels (of in ieder geval minder): het is net even wat meer appetijtelijk. Mensen willen op den duur steeds meer op hun filter-ik gaan lijken en proberen dat dus op een wat langdurigere manier te bewerkstelligen. Die ‘forever duckface’ bijvoorbeeld, even laten doen door een plastisch chirurg..
Daarnaast is er nog een reden waarom we vaker lichamelijke aanpassingen of verfraaiingen laten doen: die plastisch chirurgen zijn ook online te vinden en die delen het ene na het andere succesverhaal. Het lijkt, zeker als je enorm onzeker bent en heel ontevreden met jezelf, een soort ultieme oplossing. Ik heb het ook regelmatig, ook al ben ik inmiddels echt wel een volwassen vrouw, ik denk ook: Als mijn neus wat kleiner was, en mijn tanden wat witter, dan heb ik een gezicht dat op elke foto wel oke is.
Ik heb ook wel eens iets laten doen omdat ik het online zag, al heeft dat wel een iets andere reden. En dat is ook waarom ik dit artikel schrijf, want we weten natuurlijk allang dat het zo heftig is met de toename van botox en plastische chirurgie. Maar er is vaak ook een andere kant die niet wordt belicht: namelijk, hoe je er oprecht heel blij van kan worden om iets aan je uiterlijk aan te passen. Ik ben iemand die al vanaf heel jongs af aan mijn wimpers en wenkbrauwharen trek. Is het een tik, is het iets psychisch? Daar zijn de meningen over verdeeld, maar ik doe het wel.
Wenkbrauwen gedaan
Inmiddels heb ik nu sinds een paar maanden weer wimpers en staan mijn wenkbrauwen er ook altijd goed op. De reden? Aanpassingen die ik dankzij social media heb laten doen. Op social media kwam een kennis van een kennis voorbij die een bedrijf heeft in permanente make-up. Normaal kleurt ze de wenkbrauwen van mensen, wel, mét wenkbrauwen in. Ik met mijn halve wenkbrauwen (ik pluk ze niet helemaal), kon nooit na het opstaan zo de deur uitlopen, want dan zou ik met rare halve wenkbrauwen lopen. Sinds ik 8 jaar oud ben, heb ik geen wimpers en nagenoeg geen wenkbrauwen, dus wenkbrauwpotlood en eyeliner zijn mijn lifesavers.
Ik heb een afspraak met haar gemaakt en zij heeft niet alleen gezorgd dat ik altijd wenkbrauwen heb, want ze zijn nu gewoon getattoeerd (zij het minder diep dan een normale tattoo, want dat is hoe PMU werkt). Ik heb dus altijd wenkbrauwen en daar ben ik zo blij mee. Ik moet wel elk jaar even checken of ik weer wat bijgewerkt moet worden, maar ik ben enorm gelukkig dat ik geen wenkbrauwpotloden meer nodig heb (tenzij ik ze zelf een beetje wil aanzetten).
Maar ja, die wimpers, die kun je niet op deze manier ineens wel laten ‘verschijnen’. Daar heb ik echter weer iets anders voor. Ik heb door al het tikken en omdat ik gewoon niet zo voorzichtig ben, altijd vrij korte nagels. Online zag ik allemaal mensen met mooie lange nagels en die hadden blijkbaar iets dat biab heet: een dikkere laag bovenop je eigen nagel, waardoor je eigen nagel langer kan groeien (het blijft immers steviger). Naast dat ik mijn handen nu een stuk mooier vind (en dat is heel fijn als je vaak apparaten voor reviews moet fotograferen), zorgt die extra laag ervoor dat mijn eigen nagels niet meer een soort pincetjes zijn om mijn haar uit te trekken. Ik doe het dus eigenlijk niet meer.
Een mentaal goed eindresultaat
En voila: daar zijn de wimpers, waarbij het nu dus ook makkelijker is om er vanaf te blijven nu ze er eenmaal zijn. Zijn deze nagels soms wat lastig? Zeker wel: vraag me niet om een plakbandje van de rol te pakken, maar verder ben ik er eigenlijk vooral blij mee. Dit zijn dingen die ik zonder social media waarschijnlijk niet had gedaan of niet goed genoeg had gekend. Social media liet zien hoe iemand te werk gaat, hoe mensen eruit zien met het eindresultaat en geven bovendien inspiratie voor bijvoorbeeld nieuwe nail art voor als ik weer naar de nageldame ga.
De hamvraag is natuurlijk: zou ik ook verder gaan? Op dit moment zeg ik van niet. Ik heb er het geld niet voor over en ik vertrouw erop dat ik mijn neus ook optisch iets kan verkleinen met make-up. Maar ik kan me wel voorstellen dat als je iets vaak ziet en echt mooi vindt, je daar wel interesse in krijgt. Het gevaar is alleen dat mensen, zeker jonge mensen, vaak de consequenties niet kunnen voorzien. Of nog niet helemaal uitgegroeid zijn en dan later toch veel meer moeten blijven bijwerken. En zelf vind ik het ook vaak een beetje te veel van het goede. Kijk bijvoorbeeld naar iemand als Stefflon Don: ze ziet er prachtig uit, maar kijk naar haar vriendinnen en het lijkt wel alsof je naar dezelfde persoon kijkt. Het wordt er allemaal wel heel homogeen op, als we allemaal de Kim Kardashian-special bestellen bij de plastisch chirurg. Maar goed, als dat iets is waardoor jij dagelijks blij uit je bed komt, zoals bij mij met mijn getattoeerde wenkbrauwen, dan is daar helemaal niets mis mee. Als het eindresultaat maar niet alleen fysiek, maar ook mentaal goed is.
