Het was vrijdagavond, juni 2015. Ik was die middag aangekomen in Los Angeles en ik had enkele dagen in de stad alleen voordat ik mijn collega’s trof om verslag te doen van de Electronic Entertainment Expo (E3). Ik was in een shuttle taxi (dat is een taxi die je deelt met anderen, waardoor je voor slechts 15 euro na anderhalf uur je plek bereikt) gestapt op LAX en had eenmaal bij mijn hotel mijn koffer gedropt. Mijn hotel lag op tien minuten lopen vanaf Hollywood Boulevard, dus het leek me leuk om even een ommetje te maken naar die gezellige, toeristische straat.
Ik was al eerder in Los Angeles geweest, dus ik wist wat ik kon verwachten: gezinnetjes die hun kinderen meenamen naar het El Capitan Theatre voor een Disney-film, een drom toeristen op het pleintje voor het Chinese Theatre dat altijd vol artiesten in de lelijkste Spider-Man pakken staat en daartussenin de weg vol taxi’s en celebrity tour-busjes. Ik had wat gewinkeld, ik had gecheckt bij welke locatie ik de volgende dag moest zijn voor mijn celebrity tour (een must voor de LA toerist) en inmiddels was het al gaan schemeren.
Uber to the rescue
Het is heel bizar hoe Los Angeles omslaat rond een uur of 9. Zelfs Hollywood Boulevard was ineens veranderd in een uitgaansgebied met overal jongere mensen. De sfeer sloeg ineens helemaal om, winkels gingen dicht en het zat me niet helemaal lekker dat ik nog alleen buiten was, niet zeker wetend of ik mijn hotel wel in een keer terug kon vinden. Ik besloot terug te gaan naar mijn hotel, want ik was wat moe van de reis en ik was alleen, dus het leek me niet verstandig om te blijven hangen. Toen er ook nog wat gasten achter me liepen en op vervelende manier mijn aandacht probeerden te trekken, besloot ik dat zelfs die tien minuten naar mijn hotel toch misschien niet zo’n goed idee waren. Niet dat je in LA niet op straat kunt lopen, maar ik had mijn paspoort, mijn credit cards en allerlei waardevolle spullen bij me, en ik had geen zin het risico te lopen op een heel naar begin van de trip.
Ik dook in een McDonalds, surfte op hun gratis Wi-Fi en ik bestelde een Uber. Uber is enorm groot in Los Angeles en heel erg handig. Zeker als je geen rijbewijs of huurauto hebt, dan is Uber verreweg mijn favoriete transportmiddel. De metro en de bus kunnen ook wel, maar als vrouw alleen heb ik een voorkeur voor Uber. Hoewel je wel eens rare verhalen hoort over Uber-bestuurders in Amerika, is dat natuurlijk totaal niet representabel voor de duizenden chauffeurs die in dat land met een U-sticker in hun auto rondrijden. Je kunt bovendien zelf een Uber uitzoeken, dus wil je als vrouw liever door een vrouw gereden worden, dan kun je daar zelf voor kiezen. Je ziet een foto van iemand en beoordelingen, zodat je zelf kunt inschatten of dit iemand is waar je bij in de auto wilt stappen.
Mijn Uber was er binnen een minuut, dus ik hoefde niet heel lang op straat te staan wachten. Je kunt zelfs precies zien waar je Uber rijdt, waardoor je op het laatste moment pas naar buiten hoeft te lopen. Wel met een McFlurry natuurlijk (we zijn geen freeloaders!). Het fijne is niet alleen dat Uber snel is, maar het is ook nog zo dat er zoveel zijn in LA, dat je lang niet altijd een auto hoeft te delen. Meestal geven chauffeurs je ook nog een kortingscode extra, zodat je amper iets voor je ritje hoeft te betalen. Na een paar minuten zette hij me af bij mijn hotel, na wat gezellige chit-chat in de auto over waar ik vandaan kwam, en stapte ik de auto uit. Ik vroeg me nog af of ik hem geen fooi moest geven; dat is immers iets dat bij alles in Amerika nodig is, maar hij gaf aan van niet.
Geen fooi
Sterker nog, hij waarschuwde me en zei dat geen enkele Uber-chauffeur zou mogen vragen om een fooi, of een fooi zou mogen aannemen; die fooi zit in de ritprijs en wordt via Uber uitbetaald. Het mooie is dat de ritprijs via de app van je Paypal of je creditcard account wordt afgehaald, waardoor je niet hoeft te hannessen met geld. Je stapt uit en je loopt weg, wat heel raar voelt, maar dat is allemaal geregeld met die applicatie. Ik vind Uber oprecht een van de beste uitvindingen ooit, omdat je altijd iemand kunt inschakelen om je ergens heen te brengen.
Diezelfde reis heb ik nog veel meer Ubertjes gebruikt, onder andere eentje van anderhalf uur helemaal naar Disneyland (naar eigen zeggen de vader van ‘Tammy Taylor’ nagellak), en ik heb hele gezellige en interessante gesprekken gehad met de chauffeurs. Soms deelde ik een taxi, bijvoorbeeld met een chefkok die mekkerde over zijn veel te hete to-go-koffie en dat hij door de file te laat kwam op zijn werk, maar meestal reed ik alleen. De prijzen zijn erg laag, zeker als je kortingscodes gebruikt. Die paar minuten naar mijn hotel die vrijdagavond, kostten me slechts 2 euro, wat natuurlijk een spotprijs is voor het gevoel van veiligheid dat ik ervoor terugkreeg. De meeste chauffeurs wachtten zelfs netjes tot ik binnen was.
Natuurlijk wil dit artikel niet zeggen dat alle Uber-chauffeurs allemaal toffe peren zijn, -eentje wilde bijvoorbeeld wel erg graag zijn privé-telefoonnummer aan me geven- maar ik heb enorm veel toffe gesprekken gehad, ik heb heel Los Angeles en Anaheim doorkruist: naar mijn hotel, naar Anaheim, terug, naar Downtown Los Angeles, naar een baby shower en zelfs weer naar LAX. Allemaal voor een zeer redelijke prijs (langere ritten worden wel al snel wat normaler qua prijs dan de goedkope, korte stadsritjes). Ik vond het heerlijk om zo semi-alleen die fantastische stad te ontdekken en ik hoop dat ik -en vele alleen reizende vrouwen met mij- dit nog vaak mag meemaken op zo’n positieve manier.
